یاداشت | نسل آینده بی‌مهری ما به قنات‌ها را جبران می‌کند
تاریخ انتشار: ۳۰ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۰۲۶۸۰۳
همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: متأسفانه در طول یک قرن گذشته با توسعه سریع شهرسازی در شهر تهران و تغییر کاربری اراضی و در نتیجه بی‌نیازی نسبت به قنوات، توجه به آنان به‌تدریج کاهش یافت، به‌گونه‌ای که مورد فراموشی قرار گرفتند. در واقع هنر ما در این مدت به حاشیه راندن این سیستم‌های سازگار با طبیعت بوده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
قصه‌های خواندنی تهران را در اینجا دنبال کنید
به‌عبارتی مردم رابطه‌ای آمیخته با احترام با محیط زندگی خویش داشتند و به جای جنگ با طبیعت، راه تعامل و سازگاری با آن را در پیش گرفته بودند، در نتیجه محیط‌زیست دچار تخریب نمی‌شد و همواره طبیعت منابع و مواهب خویش را به‌صورت مستمر و پایدار در اختیار آنان قرار می‌داد. متأسفانه در قرن اخیر و پس از بهره‌گیری از سازه‌های آبی مدرن، نه‌تنها به این سازه‌های ارزشمند زیرزمینی که با زحمات وصف‌ناپذیر نیاکانمان و در کمال اخلاص و با هدف مقدس عرضه آب به مردم حفر شده است کمتر توجه شد، بلکه در موارد متعددی حریم آنان نیز مورد تجاوز قرار گرفت.
گرچه رشد جمعیت و نیاز بیشتر به منابع آبی منجر شد تا قنوات به تنهایی جوابگوی نیاز آبی فعلی نباشند، ولذا تمهیداتی به‌منظور عرضه منابع آب جدید درنظر گرفته شد ولی این بدان معنا نیست که قنوات دچار فراموشی شوند. گذشته از ارزش‌های ملموسی که در سازه قنات نهفته است، ارزش‌های معنوی، فرهنگی و مدیریتی برخاسته از آن هنوز که هنوز است می‌توانند در رفع چالش‌های فراروی بخش آب الهام‌بخش باشند. و لذا بر ماست تا همه توانمان را در جهت حفظ قنات‌های موجود صرف کنیم و هرچه در توان و توشه داریم در قبال حفظ ارزش‌های ملموس و ناملموس آنان عرضه کنیم. در این رهگذر بایستی حریم آنها را حفظ کرده و منظر فرهنگی آنان را مرتبا یادآوری و آگاهی‌بخشی کنیم.
نسل جوان را از دانش مهندسی بی‌نظیری که در احداث آنها به‌کار گرفته شده آگاه‌سازیم و با بازدیدهای میدانی، آنان را به دیدار قنوات ببریم. خطرات احداث بنا، شهرک، جاده، کارخانه و فرودگاه را در حریم آنان یادآوری کنیم و حفظ حریم این سازه‌ها را به کودکان و نوجوانان بسپاریم. به این ترتیب و در عمل به پاس قدردانی از زحمات طاقت‌فرسای نیاکانمان که طی قرن‌ها تلاش، این شبکه منحصر به فرد را ایجاد کرده‌اند، حق مطلب را نسبت به نسل‌های آینده به‌جا آورده‌ایم. مطمئن باشیم که آنان در آینده دوستی قنات را جایگزین بی‌مهری‌های فعلی ما خواهند کرد. البته همزمان با این برنامه‌های آگاهی‌بخشی بایستی اولویت را بر مرمت، لایروبی، پیشکارکنی و بازسازی قنوات کوهستانی، نیمه‌کوهستانی و قنوات دامنه دشت‌ها قرار داد. قطعا این اقدامات همراه با فرهنگسازی در زمینه نشر ارزش‌های مادی و معنوی قنوات نتیجه‌بخش بوده و دستاوردهای آن حتی در کوتاه‌مدت ملموس خواهد بود. آنگاه دیگر نخواهیم گفت که مسیر قنات‌ها به سختی قابل ردیابی است.
دکتر علی اصغر سمسار یزدی، مدیر اسبق مرکز بین‌المللی قنات و سازه‌های تاریخی آبی و پژوهشگر حوزه آب و قنات
کد خبر 767550 برچسب‌ها قنات هویت شهری همشهری محلهمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: قنات هویت شهری همشهری محله سازه ها قنات ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۰۲۶۸۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ادعای دختر کیومرث پوراحمد: پدرم نرفته بود شمال که خودکشی کند
دختر کیومرث پوراحمد در مورد روز حادثه می‌گوید: «پدرم اکثرا هر چند وقت یک بار از شخصی که در شمال می‌شناخت ویلا اجاره می‌کرد و به شمال می‌رفت، چون می‌خواست بنویسد و خلوت کند. معمولا هم تنها به آنجا می‌رفت؛ یعنی اولین‌بار نبود که تنها به شمال رفته بود. قرار بود به تهران برگردد، چون قرار‌های مختلف داشت، اما ناگهان آن اتفاق افتاد؛ روز حادثه صاحب ویلا به آنجا رفت و با آن صحنه روبه‌رو شد و به پلیس اطلاع داد. همه خانواده هر کدام به نوع خودمان بر این موضوع تاکید داریم که پدرمان شمال نرفت که خودش را بکشد.»
به گزارش اعتماد، همان موقع که پدرم شمال بود با او صحبت کردم و او به من گفت می‌خواهد به تهران برود تا بخشی از موزیک‌ها و مونتاژ فیلم «پرونده باز است» را تغییر دهد. قرار‌های مختلف داشت. به این موضوع نیز در یک استوری که مصادف با چهلم پدرم می‌شد، اشاره کردم و از تلفن‌ها و پیام‌هایی که مربوط به همین قرار‌های کاری می‌شد، مطلبی نوشتم. یعنی پدرم برای آینده برنامه داشت حتی قرار بود به زاهدان برود و خواهرش را ببیند. قبل از حادثه با خواهرش و شوهرخواهرش صحبت کرده بود و قرار بود به زاهدان سفر کند. خلاصه هزار برنامه داشت و با چندین نفر قرار کاری گذاشته بود.
کتاب‌هایش در مرحله چاپ بود و قرار بود نشریه مهری که داخل لندن است کتاب‌های او را به چاپ برساند، اما ناشر نشریه مهری آدم فرصت‌طلبی بود و ما نمی‌دانیم پدرم با این آقا قرارداد داشته یا نداشته؟ وکیلی که در ایران می‌شناختیم، توانست پیگیر این موضوع باشد. به هر حال پدرم باید در چاپ این کتاب‌ها سهیم بوده باشد، اما خب دست کسی به ناشر داخل لندن نمی‌رسد، چون ایران نیست.
حتی ما تلفنی با آن ناشر صحبت کردیم و قرار بود قرارداد‌ها را برای‌مان ارسال کند، اما تا الان هیچی برای ما ارسال نکرده است. غیر از یک کتاب که به چاپ رسید و پدرم آن را در سفری که داشت برای من آورد، گفته بود کتاب‌های دیگر هم برای چاپ دارد، اما کتاب‌ها تمام نشد و مرحله نهایی را رد نکرده بود. پدرم وسواس شدیدی به تمام کارهایش داشت. در هر صورت می‌خواهم این را بگویم که پدرم کلی پروژه داشت که می‌خواست آنها را به اتمام برساند. فیلم آخر او یعنی «پرونده باز است»، هم فیلم پدرم هست و هم نیست، چون تهیه‌کننده برخی سکانس‌ها را حذف کرد و تغییر داد.»
دختر کیومرث پوراحمد در مورد ادعای عمه خود در فضای مجازی مبنی بر قتل پدرش نیز می‌گوید: «عمه‌ام هر چه نوشته درست است، اما در مورد رسیدگی به پرونده و جزییات پرونده فعلا اصلا صحبت نخواهیم کرد تا زمان مناسب آن فرا برسد، اما این را بگویم که پدرم می‌دانست چه بلایی می‌خواهد سرش بیاید، ولی اینکه خودش را کشته باشد به هیچ‌وجه درست نیست.»
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد